մեկը լիներ, անընդհատ երգեր ուղարկեի, բայց լսեր։

հեյ,

իհարկե էն ժամը, երբ ես սկսում եմ իմ հետաշխատանքային երեկոն, համարվումա ձեր ուշ գիշերը։ էդ ինձ արդեն սկսելա դուր գալ։ էդ երեկոն ես սկսում եմ աշխատանքային լափթոփը անջատել-հավաքելով, գտնում եմ էն երգը, որը գտնումա ինձ էդ պահին ու անցնում եմ երեկոյան պլաններիս։ էսօր էդ երգը 2016 թվականին աշխարհը գրաված մյուզիքլի՝ Լա լա լենդի երգերից մեկն էր։ ու երգի սկզբում հերոսուհին պատմումա Փարիզում ապրած իր մորաքրոջ մասին, որ մի անգամ ոտաբոբիկ գցվելա գետը՝

Leapt, without looking
And tumbled into the Seine
The water was freezing
She spent a month sneezing
But said she would do it again

նետվեց Սենան՝ առանց նայելու
գետն ընկավ,
ջուրը սառն էր, ինքը ամիսով հիվանդ էր
բայց մեկա՝ ասում էր, որ էլի կաներ

Սենան դե չեմ նետվել, բայց հետևանքներով խենթություններ կան, որ արժի հիշել։ ու հիշում եմ։ ու չեմ փոշմանում։ ես էլ էլի կանեի։ որովհետև էդա կյանքը։ էդ օրերն են հիշվում։ ու կարևոր են, թանկ են էն մարդիկ, որ էդ պահին մեր հետ նետվողներից են եղել։

սենտիմենտալ

հոգ տար քո մասին

մի քանի օր առաջ վամպիրների մասին ֆիլմ էի նայում, ու մտածեցի, որ եթե ես վամպիր լինեի, վեգան չէի լինի։ վամպիրների մոտ վեգան են համարվում նրանք, որոնք մարդկանց չեն վնասում (ուտում/ծակում/սպանում մի խոսքով), այլ սնվում են միայն կենդանիների արյունով։ ես հաստատ ավելի կնախընտրեի մարդկանց սպանել, քան կենդանիներին։ տենց։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

եթե լինեի չսիրված հեռուստասերիալ, հիմա կասեի բազմաթիվ հեռուստադիտողների խնդրանքով կրկնում ենք վերջին եթերաշրջանը։ բայց դե քանի որ սովորական բլոգեր եմ, ասում եմ, որ արդեն քանի հոգի բզեց ինձ՝ չես բլոգում, երբ ես բլոգել վերջին անգամ։

ես զգացի, որ Մարկ Տվենի օրն եմ ընկել, չեմ հիշում՝ ում ինչ էի ասել, որ մյուսին էլ նույնը կրկնեմ։ մեկին ասում էի թեմաները շատ են, մյուսին ասում էի՝ հոգնած եմ, մյուսին ասում էի՝ թեմա չկա խոսելու, լցված չեմ, էն մեկին էլ դե ոնց որ միշտ, ասում էի ժամանակ չկա։ Բանն այն է, որ ոչ մեկին չեմ խաբել։ Քանի որ թե’ հոգնած էի ու ժամանակ չկար, թե’ միևնույն ժամանակ լիքը թեմաներ կային խոսելու ու չկային խոսելու թեմաներ ընդհանրապես։

մի քանի օր առաջ ընկերներիցս մեկի հետ մոտ հինգ ժամ քայլեցինք ու խոսեցինք բոլորիցդ։ Քննարկեցինք ամեն ինչի ու ամենքի մասին, մտքներովս ինչ անցավ։ ու ես ապշեցի նրա մի արտահայտությունից՝ մարդիկ անգրագետ են։ Խնդիրն էնա, որ նա աշխատում ա ամենահայտնի գրախանութներից մեկում։ Նա շփվումա «գրքասեր», «ընթերցասեր» հայ հասարակության հետ։ նա ասումա՝ մարդիկ անգրագետ են։

Քննարկեցինք լեզու չիմացող մարդկանց, ոնցա՞ մարդը ապրում 21-րդ դարում առանց առնվազն երկու լեզու իմանալու, ոնցա՞ մենակ հայերենով ապրում։ Իհարկե, շատ լավ կլիներ, եթե աշխարհի բոլոր գրքերը, հոդվածները, ֆիլմերը, սերիալները թարգմանված լինեին հայերեն, բայց ախր էնքան բան կա, որ պետք է նայել, էս դարի համար պարտադիր են։

ես ասեցի, որ ես չեմ սպասում մարդկանցից, որ ինձ նամակ գրելիս գրեն՝ Լիլիթ, ո՞նց ես։ Նայեն կետադրությանը, կոչականին, շեշտին, ես գրագետ քաղաքացի համարում եմ նրան, ով կանաչովա անցնում, ով աղբը չի գցում, ով իր բանկային քարտի գաղտնաբառը չի գրում թղթի վրա ու պահում քարտի հետ, ով չի սեղմի մի հոդվածի վերնագրի վրա ու չի տարածի, եթե կարդումա՝ ՇՏԱՊԱ, ՏԱՐԱԾԵՔ ՔԱՆԻ ԴԵՌ ՉԵՆ ՋՆՋԵԼ, ԴՈՒՔ ԿԱՊՇԵՔ ԵԹԵ ԻՄԱՆԱՔ ԻՆՉՊԵՍ ՆԱ ԲՈՒԺԵՑ ՔԱՂՑԿԵՂԸ ՍՈԴԱՅՈՎ։

մի տեսակ արդեն հետաքրքիր չի մայրաքաղաքներ ու ուղղագրություն իմանալը, դա չի որոշում մարդու գրագիտությունը։ կառուցողական մտքեր (սեփական, ոչ թե աջից ձախից մեջբերումներ) արտահայտելը, կողքիններին չվնասելը, հնարավորության դեպքում օգնելը, բարի լինելն ու սովորել ցանկանալն ու փորձելը արդեն նկարագրում են գրագետ մարդու։ մեկին, ով մրցունակա քսանմեկերորդ դարում, համարվում ա հասարակության նորմալ անդամ։

անտանելի շատ թեմաներ կան գլխումս, թղթերի վրա, նոթերի մեջ, քիչ-քիչ կբերեմ էստեղ, կկիսվեմ ձեր հետ։

շնորհակալ եմ, որ ինձ հիշեցնում եք իմ բլոգի մասին։

հոգ տարեք ձեր մասին

հոգ տար քո մասին

հեյ,

էս վերջերս մի քանի դեպք եղավ, որոնք ինձ համոզեցին, որ շատ քչերն են սովորել ուզում կամ փորձում։ ու սա ընդհանրապես դպրոցի կամ համալսարանի մասին չի։ դրանք վաղուց են դարձել ձևական։

օրինակ՝ մեկը մի վեց ամիս սովորելա ծրագրավորման մի լեզու, գտելա աշխատանք, իրան համարումա ծրագրավորող ու հեչ մտքով չի անցնում, որ կարելիա խորանալ էդ լեզվի, այլ լեզուների մեջ։ մարդը գործ ունի, էդ իրան հերիքա։

կամ՝ մեկը սովորելա համալսարանում, ստացելա դիպլոմ, վերջ։ էդ իրա մասնագիտություննա։ ու ինքը մնումա էդ համալսարանի տված կամ չտված գիտելիքների մակարդակին։ հավես չունի հետևի նորություններին, տեսնի, թե նոր աշխարհում ինչ կա, ոնցա զարգանում կամ փոխվում իր մասնագիտությունը։

մեզ համարում են զարգացող/զարգացած ՏՏ ոլորտ ունեցող երկիր։ այն ինչ դրա պատճառը ոչ թե հետաքրքրվածությունն ա, այլ համեմատաբար բարձ աշխատավարձը։ դե ինչպես նաև տնից աշխատելու առավելությունը։

ինձ թվումա, եթե մարդը իր մասնագիտության մեջ ամեն օր նոր բան չսովորի, էս արագ զարգացող ու փոփոխվող ժամանակներում վեց ամսից պետք է որ էլ չկոչվի մասնագետ, առնվազն նախկին մասնագետ։

ինձ ասում ա՝ քո վերցրած թեման ոչ մեկին չի հետաքրքում։ խոսքը իմ նոր սկսած նախագծի մասինա։ ասումա՝ մարդկանց հիմա հետաքրքրումա մեյքափ, նորաձևություն, սննդակարգ ու տենց բաներ։ ես էլ մտածում էի՝ դե անվճար բաներ եմ սովորեցնում, որ մենակ էդ ոլորտի մարդկանց պետք չի։ խոսում եմ նենց բաների մասին, որ եթե հեռախոս կամ համակարգիչ ունես, արդեն քեզ պետքա իմանալ դրանք։

իսկ մարդիկ սովոր չեն։ եթե ունեն համակարգիչ, օգտագործում են միայն բրաուզերը ֆեյսբուք մտնելու համար, իսկ եթե ունեն հեռախոս, թարմացնում են հազարից մեկ, եթե գոնե թարմացնում են ու հետո բողոքում են, որ տես բանկիս տվյալներն են տարել։

Անդրանիկը էսօր էս ոլորտը համեմատեց առողջապահության հետ։ որ նայ, եթե քաղցկեղի բուժման մասին մի բան լինի, բոլորը վազելով կնայեն չէ՞։ սա էլա իրանց կյանքի մի մասը։ սա էլ պետքա հետաքրքրի։

բայց ես տեսնում եմ՝ ոնց չի հետաքրքրում։ արձագանքներ ստացել եմ մենակ ոլորտի մարդկանցից, ում սա պետք չի, ով սա գիտի։ ու իրանք ասում են՝ շատ լավ բան ես մտածել, շատ լավ բան ես անում։ իսկ էն միջին վիճակագրական մարդուն ես չգիտեմ՝ ոնց համոզել, որ մենակ նայելը չի, այլ պետքա հետևել ասվածին։

սա ինքնանպատակ չէր, ես ուզում էի ավելի գիտակից ու անվտանգ հասարակություն տեսնել։ բայց դե ոնցա ասում՝ ցանկանալը ապրեցնումա, իսկ կարողանալը՝ սպանում։ հիմա ես կփորձեմ, ես կշարունակեմ էլի խոսել էն ամենի մասին, որ կարծում եմ՝ պետքա մարդկանց։ ես մեկա չեմ դառնալու բյութի բլոգեր ու չեմ պատմելու՝ ոնց եմ արթնանում ու հաց ուտում, չեմ նկարելու թե ինչ հագուստ եմ պատվիրել, թող հետևեն ու լսեն նրանք, ում իսկապես հետաքրքիրա։

ինչ խոսք, կոտրված եմ միքիչ։ բայց դե որ մի սկիզբնա հեշտ։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

եկել եմ պատմեմ՝ ինչա եղել էս վերջերս։ ուրեմն մի օր Գոգը զանգեց, թե բա գործնական առաջարկ ունեմ։ առաջարկը դարձավ մէ սիրուն պատմության սկիզբ։

ուրեմն ես ու Գոգի TIR Pictures-ը ձեզ ամեն շաբաթ մի օգտակար բան ենք սովորեցնելու համակարգերի ու համացանցի մասին։ որ վայբերը ձեռներից տանելը պատմություն չդառնա։ այլ ուղղակի իմանաք, որ պետք չի վայբեր օգտագործել։ քրոջս հետ եմ խոսում էս մասին, ասումա՝ երեխեքի մանկապարտեզի խմբերի չաթերը վայբերում ա, ու ինքը ստիպվածա ունենալ։ ինչի՞ ախր։

մի քանի օր առաջ էնքան էի նեղվել meta-ի phishing-ից, որ Նորայրին ասում եմ՝ ինչի չկա ասենք ջաբերի կամ մաստոդոնի ֆիշ։ իսկ նա բացատրեց՝ ապակենտրոն համակարգերի վրա հարձակվելը, ֆիշինգ անելը հեչ ձեռք չի տա, շատ ռեսուրսա պետք։ իսկ սկամերը ուղղակի ստեղծումա մի հատ ֆեյսբուքի ֆիշ, դրանով ոչ միայն ֆեյսբուք ա վերցնում, այլ քանի որ meta-ն դարձելա եսիմ ինչ, ամեն ինչ մի լոգինի տակա, թե ֆեյսբուքը, թե վոթսափը, թե ինստագրամը վտանգի տակ են, հա մեկ էլ էն նորաբաց իբր թվիթերը, անունը չեմ հիշում….

հա, նմանատիպ այլ թեմաների մասին եմ խոսելու, կիսվելու եմ փորձով՝ ոնց գրագետ ու հիգիենիկ օգտվել համացանցից։ ու տենց բաներ։

կարճ ասած՝ հետևեք կարճ ասածին, subscribe եղեք, որովհետև ինձ դա իրոք պետքա սկզբի համար, գրեք մեկնաբանություններ, թե ինչի մասին կուզեիք լսել։ սպասելու եմ։ ու շնորհակալ եմ էդ ուղղությամբ ամեն քլիքի համար։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

Թումանյանը էս երկու օրվա համար գրած հեքիաթ ունի չէ՞։ աղվեսը գալիսա՝ ութ շրջանա ուզում, տալիս ես, հետո գալիս միջանցքա ուզում, տալիս ես, հետո գալիս Սյունիքա՞ ուզում։ տալիս ես….

բա մեր հեքիաթի ագռավն ովա՞, որ գա ասի՝ սարն ամենքիս է հավասար։

մեր հեքիաթի չեղած ագռավը եկավ ասեց պատժում եմ ձեզ, ոնց որ արևմտյան ծտերի հետ եք ուզում հա՞ մոտիկանաք։

արևմտյան ծտերն էլ մենակ ծլվլան, էհ խոսեն, խորը մտահոգություն հայտնեն կկվի ձագերի կորստի համար ու չգտնեն մի շուն, որ էս աղվեսին մի քանի պատժամիջոց կիրառի, ձենը կտրի։

տականք ա ագռավը, մեր հեքիաթի ագռավը աղվեսից ոչ մի բանով չի տարբերվում, մոտիկություն ա անում աղվեսի հետ, մի երկու չունեցած կկվի ձագ էլ ինքն ա ուզում։ թե բա բույնդ տուր ինձ, ես աղվեսին կասեմ էլ չի գա։

լաց էր լինում մայրիկ կկուն…

կներեք։

հոգ տարեք ձեր նյարդերի մասին

հոգ տար քո մասին

հեյ,

էս վերջերս խոսում էինք ցավը զգալու, էդ մասին խոսելու կամ դրան ուշադրություն չդարձնելու ու ուղղակի ուղեղը անջատած ապրելու մասին։

ես ցավը մինչև վերջ զգալ ու արտահայտել նոր եմ սովորել։ կար ժամանակ, որ պարզապես անջատում էի զգայարաններս ու հասա նրան, որ նույնիսկ դրական էմոցիաներ չէի զգում։

իսկ ցավը անջատում ես քեզ էդ թեմայից շեղելով, տխուր ես՝ երգ ես լսում, որ որախանաս, գիտես, որ էդ թեման քեզ տխրեցնումա՝ չես մտածում էդ մասին, խուսափում ես։

ու նոր մի միտք եկավ, ցավը անտեսելը, քեզ արհեստականորեն ուրախացնելը նմանա ջրի վրա անձեռոցիկ դնելուն։ ջուրը չկա էլ, բայց անձեռոցիկը խոնավա։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

ես էդքան էլ վատ մարդ չեմ, ինչքան մարդիկ մտածում են, էդ պատճառով ես չեմ նշի էն խանութի անունը, որի մասին խոսելու եմ ստորև։

կայքում տեսա մի բան, որ ուզում էի պատվիրել, բայց գույները դուրս չեկան։ մտածեցի՝ զանգել ու հարցնել, թե արդյոք ունեն այլ գույն, որ կարող եմ մեկնաբանությունում նշել, որ դա առաքեն։

-բարև ձեզ էս ապրանքի այլ գույներն ունե՞ք
-մեր կայքը լավ չի աշխատում, ես չգիտեմ դուք ինչի հետ եք
*նկարագրում եմ ապրանքը
-մի րոպե դուք առաքում ե՞ք ուզում
-այո
-կասե՞ք հասցեն
*ասում եմ հասցեն
-եկեք խանութում նայեք էլի

էդ բառից հետո ուզում էի արդեն անջատել, բայց սկսում եմ ինչ-որ արդարանալ, որ դա ինձ հենց էսօրա պետք, իսկ ես աշխատանքի եմ ու չեմ կարող գնալ խանութ ու նայել։ փոխանցումա ուրիշ աշխատողի։ վերոնշյալ խոսակցությունը կրկնվումա։ ու մեկ էլ էս ավելի փորձառու (ես եմ էդպես կարծում, միգուցե էն մեկի ներվերին արդեն ազդել էի) աշխատողը՝

-հեսա ձեզ վայբերով կուղարկեմ՝ ինչ գույներ ունենք
-ես վայբեր չունեմ

աշխատողը մի տեսակ հոգոցաձայն ա հանում, ոնց որ ասեի ես առանց շնչելու եմ ապրում կամ ես օդով եմ քայլում ու սենց շատ մուննաթով՝

-օկ, վոթսա՞փ

ես, շատ ուրախացած, որ գոնե էդ մի բանով համապատասխանում եմ իրենց ստանդարտներին ասում եմ, որ վոթսափ ունեմ։

-դե հեսա էս համարի վոթսափին կուղարկեմ։

-չէ, մի րոպե, էս իմ համարը չի, ես չունեմ համար, ուրիշ վոթսափի համար կտամ։
-հա, ճշտեք, զանգեք։

ու անջատումա։

երեք հատ խորը շունչ, արտաշունչ։

եթե էդ ապրանքը հենց էսօր պետք չլիներ, հետ չէի զանգի։ զանգում եմ ու երկու րոպե չանցած ստանում վոթսափի նամակ…..նամակ չէ, ձայնային հաղորդագրություն։ Ձայնային։

հոգ տար քո մասին