Կարգերով պահոցներ՝ Uncategorized

գրողըտանի

աշխարհի ամենաերջանիկ մարդու մոտ կա մի կոճակ, որը սեղմելով ջնջում է հիշողությունից այն, ինչն ուղղակի չի ցանկանում հիշել…

հաիբրինչ

ուժեղները մենակ են

իսկ մենակ լինելը ուժեղացնում է…
մենք ողջ կյանքում փնտրում ենք մեկին
ում մոտ կարելի է թույլ լինել…
ու անվերջ պարադոքս է ձգվում, 
որովհետև
ուժեղները մենակություն են սիրում…

երբ գիշերը ոչ թե քնելու այլ հիշելու համար է

և գիտես թե որտեղ
սկսեց նեղանալ ճանապարհը
ու հասկացանք որ չկա տեղ
իրար կողքով
իրար ձեռք բռնած քայլելու համար
երբ որոշեցինք որ առաջնորդելու
կամ հետևելու
պատրաստ չենք
ոչ ես
ոչ էլ դու

նոր-ից

Ու ես վախենում եմ, որ դու կնյութականանաս: Քեզ գտել եմ օդից, օդով ու օդի մեջ՝ աներևույթ, անէ: Ու ես սարսափում եմ հենց միայն այն մտքից, որ կդառնաս սեղան, գրատախտակ կամ… հաշվիչ մեքենա: Ու քեզ կներկեն, կմաքրեն, կկախեն կամ կփակեն դարակում: Փոշու հատիկներ կնստեն վրադ: Քամին կգա քեզ տանելու, բայց դու շատ ծանր կլինես, ու քամին կտխրի: Միայն վրայիդ փոշու հատիկները կքշի: 
Հիմա ես կամ ու դու ես իմ իմը: Քեզ տեսնող չկա: Քեզ դիպչող չկա: Քեզ ոչ ներկում են, ոչ դարակում փակում, ոչ էլ քայլում են վրայովդ: Դու գաղտնի գոյություն ես, դու անսկիզբ ես, դու ծննդավայր ու ազգանուն չունես:Դու ոչինչ չունես, միայն ունես ինձ, իսկ ես ունեմ քեզ: Դու անկառավարելի խենթ ես, դու ոչ ծավալ ունես, ոչ քաշ, ոչ էլ ծննդյան թիվ: Դու կապույտ ես՝ բաց, թույլ, սպիտակին հասնող կապույտ: Ու ես վախենում եմ, որ քեզ կներկեն մի օր, կդառնաս շագանակագույն սեղան: Չնյութականանաս: Թող երազեմ գոնե մի անգամ հպումդ զգալ: Թող քեզ գրկելու մասին լեգենդներ հորինեմ: Բայց դու չնյութականանաս: Մնա առեղծված, մնա անգո, մնա իմը: 

ստվերում մի գաղտնիք կասկածում է լույսի գոյությանը

կքայլեմ աշխարհի բոլոր ճանապարհներով
կայցելեմ աշխարհի բոլոր թանգարաններն
ու պատկերասրահները
կշոյեմ բոլոր անտուն շներին
ու կկերակրեմ աշխարհի բոլոր թռչուններին
ես կնայեմ աշխարհի բոլոր ֆիլմերն ու
կկարդամ բոլոր գրքերը
կլողամ բոլոր գետերում ու ծովերում
ես կնստեմ բոլոր նստարաններին
ու կնայեմ բոլոր անցորդներին
ես կգրկեմ բոլոր մանուկներին
ու բոլոր տատիկներին կօգնեմ անցնել ճանապարհը
կգրեմ բոլոր նամակներն ու
կսրճեմ բոլոր սրճարաններում…

ես չեմ հասկանա մի բան

ոնց են հեռանում…

եթե ձևականությունները թողնենք հին թղթերի դարակում

ես ամեն անգամ մրսելու նման
փշաքաղվում եմ երբ ձայներիզը
պտտում է քո նվիրած երգը…

ու վեր եմ թռնում
անակնկալի եկածի նման…

հետո մատներիս ծայրով
ստեղնաշարից սրբում եմ
երկու արցունքի ընկեր կաթիլներ
քթիս տակ միանում երգի բառերին
ու առաջ գնում…

բայց ամեն անգամ որտեղ էլ լինեմ
մրսելու նման փշաքաղվում եմ
երբ հոգիս նորից այդ երգն է լսում
նվագում
գրում
կամ հորինում…

ես ամեն անգամ մրսելու նման
փշաքաղվում եմ
հենց քեզ հիշելիս…

when the hidden side turns the light on

երեկվանից անձրևներ են.
զգացել ե՞ս թաց քաղաքի շունչը,
հաստատ զգացել ես.
թափառող ընկերս դու էիր,
իսկ մեր կողքին քայլողը
շուն չէր`
սև ստվեր, ձեռքին` ժամացույց,
սլաքներն ընկել էին,
ու չէր էլ աշխատում
շատ վաղուց:
ժամացույցը կար, միշտ թևին էր:
չեմ հիշում՝ տերն էր թափթփված,
թե` ժամացույցը հենց հին էր.
արդեն չեմ հիշում շատ բաներ`
ամեն օր ասված որբ բառեր ,
որ մնում էին ստեղներին,
մեռնում,
թաց ապակու հետևից վազող
թաց ասֆալտ…
երեկվանից անձրևներ են,
զգում ես քաղաքի շունչը երևի,
ասածս խոսքերը լացից հետո են,
մտքերիս իմաստին հեչ մի սևեռվիր :
ես աթոռների արանքից հանգեր եմ փնտրում,
ձեռքի հետ միֆեր եմ կոտրում,
թե բառերը որբ չեն լինի,
նամակով պետք է մեկին գրել,
գոնե բառերը որդեգրել,
հետո թղթերն եմ պատառոտում,
հավաքում ձեռքումս, դեն նետում
ու հիշում մոռացածը թաց`
ապակին
ասֆալտը
չորացած….

I hate you night

բաց աչքերով երազողները
մեկ օրում դարձան
ամպերի վրայով վազողները
ու
լացողները փակ աչքերով

չշտապես ներկել տան պատերը
հետո քերելու կարիք էլ կլինի
մի արթնացրու քնի մեջ խոսողին
բաց աչքերով պատմելու համար
ուժ է պետք
իսկ նա
անուժ է…

լռելուց անմիջապես հետո

Շատ երկար լուռ մնալուց հետո գրելը, ոնց որ շատ ծարավ լինելուց հետո գնաս մանկությանդ ամենասիրած աղբյուրի մոտ ու երկու բուռ ջուր խմես շորերիդ ու կոշիկներիդ թափելով…շատ լուռ մնալուց հետո աչքերդ սկսում են փնտրել մեկին, ում կուզենայիր պատմել ներսիդ եղածը, որովհետև ախր շատա լցվել… ու քանի որ չկա էդ մեկը, գրելը դատարկվելու ու էլի լցվելու ամենանախընտրելի ձևնա: 
զուգահեռ իրականության իմ եսը հիմա երևի կծիծաղի իմ՝ էսքան անկապ խոսելու, էսքան պաթետիկ լինելու, էսքան ես լինելու վրա….զուգահեռ իրականության իմ եսը միքիչ ավելի ուժեղա երևի… ես` չէ 🙂 
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան բան եղավ, տեսանք կամ չտեսանք կամ չտեսնելու տվեցինք, որ մի ծայրից սկսել մյուսից վերջացնելն էլ հեշտ չի. ծայր գտնելա պետք: Ի՞նչ ենք անում…միացնում ենք էն երգերը, որ արդեն ճանաչում են մեզ ու թողնում ենք, որ իրենք որոշեն՝ երբ ենք սկսելու լացել կամ ժպտալ: 
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան բան եղավ, որ լացելը թողեցինք ամենավերջին, որովհետև չկա ժամանակ, որովհետև մեր արցունքները մենակ մենք պետք է տեսնենք, իսկ մենակ մնալու ժամանակ ու տեղ տենց էլ չէր լինում…ամբոխ էր, մարդիկ էին, մի բանի հետևից գնացող, հույսը բռունցքներում պահած մարդիկ, որ ուզում էին ընդամենը երջանիկ լինել…
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան սուտ ու ճշմարտություն լսեցինք, որ խառնվեց ծուխը գոլորշուն, իսկ ես ամբողջ կյանքում ուզել եմ տարբերել դրանք. ծուխը՝ գոլորշուց, ժպիտը՝ քմծիծաղից, սերը՝ կապվածությունից, թողնելը՝ գնալուց, լքելը՝ մոռանալուց, մութը՝ աչքերը փակելուց…
էս ամենի արդյունքում, չնայած դեռ վերջը չի, հասկացանք մի կարևոր բան, որ երևի հասկանում են վերջում՝ սերը հզորագույն ուժ էր… ու շատ ավելի հեշտա սիրելը, քան, ինչքան էլ պարզ հնչի, չսիրելը: բայց մի բան, որ ամենադժվարնա երևի, էդ սիրո մասին ասելնա, էդ սիրո մասին խոսելը կամ պատմելը…պարզվեց՝ մեծ ուժ ու խիզախությունա պետք, որ ասես՝ սիրում ես… 
երևի ասել պետք էլ չի, երևի էդ մասին չեն խոսում, երևի էդ ցույց տալա ուղղակի պետք: երբ ուղղակի ժպտում ես կողքիդ կանգնածին, քաղցրավենիք կամ ջուր հյուրասիրում…երևի ամենապարզ ձևնա ցույց տալու, որ սիրում ես իրենց: 
ամեն ինչի հիմքում սեր էր…ու պետք չի երկու անգամ ավել մտածել ասելու, որ սերը հաղթեց…